Aysel... ben... gidiyorum

ben gidiyorum aysel...
yüreğimden bir tren kalkıyor bu gece
rayları paslı, yollar buzlu biliyorum
istasyonda tanıdıklar bekliyor
son sefere yetişeceğim
vaktim kalmayacak koştura koştura gideceğim
yüzüme ipince bir rüzgar vuracak
telefon direklerine çarpacağım biliyorum
ama gidiyorum aysel...
bilesin, bu son öpüşüm
ilk defa sen gülmeyeceksin
ilk kez ben titreyeceğim
ellerim üşüdükçe üşüyecek
bir dakikam kaldı gidiyorum
valizimi alelacele topladım
sensizlik zor sığdı içine gerçi
senle giydiğim kazakları sana bıraktım
tül perdemi de bıraktım
alamam, gölgen var üstünde
cebime koydum biletimi
hatırlarsın, senin paranla almıştım
aysel, gidiyorum bir dakikam kaldı
kelepçeler çıkarma teninden dur
kokunu giydirme bana nolursun
gözyaşlarını taktın hani boynuma
damağıma yapışma aysel, gideceğim
ve arkamda bir sis yükselecek giderken
kimsesiz bir vagona düşüvereceğim
bir ayaz esecek şaşıracağım belki
pencerede parmakların tıkırdayacak
uykusuzluğa sarılıp kıvrılacağım
kulaklarım uğuldayacak biliyorum
aysel...
ben gidiyorum..
elveda..

(bir zaman...)